Święta Teresa Martin (1873–1897) urodziła się we Francji. Wstępując do Zakonu Karmelitanek Bosych w rodzinnym Lisieux, przyjęła imię Teresa od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza. Swoim życiem i pismami (przede wszystkim autobiografią zatytułowaną Dzieje duszy) przekazała Kościołowi „małą doktrynę dziecięctwa duchowego”, ucząc ufności, wielkodusznej miłości i prostoty w relacji z Bogiem. Znana i kochana na całym świecie, została ogłoszona patronką misji. W 100-lecie śmierci (1997) otrzymała zaszczytny tytuł doktora Kościoła. 

Pomnik (kopia z Lisieux) ukazuje Teresę jako nastolatkę siedzącą na ławce obok ukochanego ojca, tak jak to sama opisała w Dziejach duszy. Miała zaledwie czternaście lat, gdy prosiła ojca o zgodę na wstąpienie do Karmelu. 

Jej rodzice pragnęli w młodości podjąć powołanie zakonne. Z powodu różnych przeszkód nie było to możliwe, dlatego Ludwik został zegarmistrzem, a Zelia prowadziła zakład koronczarski. W duchu głębokiej wiary zbudowali prawdziwie chrześcijańską rodzinę, gdzie wzajemna miłość przeplatała się z pracą, modlitwą, radością i cierpieniem. Zelia zmarła na raka piersi, gdy Teresa miała cztery lata. Wszystkie spośród ich pięciu córek wybrały życie zakonne. W 2015 roku papież Franciszek kanonizował Zelię i Ludwika Martin – rodziców „małej świętej”.