Święty Maksymilian Kolbe (1894–1941) był polskim franciszkaninem konwentualnym i misjonarzem (Japonia, 1931–1935). Zanim oddał swoje życie za współwięźnia w obozie koncentracyjnym w Auschwitz, poświęcił się bez reszty na służbę Bogu i Kościołowi. 

Jako gorący czciciel Maryi założył w 1927 roku blisko Warszawy klasztor, który w latach trzydziestych był największym katolickim klasztorem na świecie (mieszkało tam ponad 700 zakonników). Niepokalanów stał się szybko wielkim centrum kultu Matki Bożej, skąd rozsyłano na całą Polskę czasopismo „Rycerz Niepokalanej”.

W sierpniu 1941 roku Maksymilian Kolbe dokonał aktu heroicznej miłości bliźniego, gdy ubłagał swoich oprawców, by pozwolili mu umrzeć zamiast innego współwięźnia, Franciszka Gajowniczka. Po dwóch tygodniach męki, zabito go śmiertelnym zastrzykiem, a jego prochy dołączono do prochów innych ofiar obozu koncentracyjnego w Auschwitz.

Pomnik ufundowali byli więźniowie obozów koncentracyjnych. Otoczono go drutem kolczastym, nawiązując do realiów obozu zagłady. W sercu, które św. Maksymilian trzyma w otwartej dłoni, umieszczono prochy ofiar obozu w Auschwitz. Lewą rękę wyciąga w stronę groty Matki Bożej na znak wielkiego oddania się Tej, przez której pośrednictwo chciał cały świat pozyskać dla Chrystusa.